Rozdział 11 - Wisienka na torcie.

Minęły dwie godziny. Rubi wciąż nie było, za to a ja byłam coraz bardziej przekonana, że ta żmija nas wykiwała. Choć się nie odzywałam, to miałam ochotę potrząsnąć Samem, który wciąż czekał i czekał, jak dziecko na pierwszą gwiazdkę. Zacisnęłam usta w wąską linie i sięgnęłam po butelkę wody mineralnej. Odkręciłam zakrętkę i zrobiłam spory łyk, zerkając przy okazji na Deana, który w ciszy czyścił swojego Taurusa. Jego części kolejno poukładał na białej szmatce, dzięki czemu przy składaniu nie pomyli się i sprawnie złoży całość do kupy. Zdążyłam zauważyć, że czyścił broń zawsze, gdy był wściekły. Stronił od okazywania emocji, dlatego najczęściej tłumił wszystko w sobie, by potem wybuchnąć. Jeśli intuicja mnie nie myli, już niebawem wybuchnie i to jak bomba nuklearna.

-Mówiłaś coś, Gen? – Usłyszałam kpiący głos Ruby.

Spojrzałam za ramie i dostrzegłam jak stoi w progu, uśmiechając się przebiegle. W dłoni trzymała sznur, na końcu którego znajdował się przywiązany brunet. Był nieprzytomny, zakrwawiony i mogłam się założyć, że mężczyzna, którego demon opętał, już nie żyje.

-Co tak długo? – Warknął poirytowany Sam, podchodząc wolno do dziewczyny.

-Nie wszyscy są tak rozmowni – odparła, wzruszając ramionami.

-Mam uwierzyć, że ten jest? – Rzuciłam drwiąco.

-Dla chcącego nic trudnego.

-Dajcie go na dół – odezwał się, Bobby, przerywając tym samym gadkę demonicy, która zamierzała znów się odezwać.

Sam wziął do ręki sznur i chwycił demona, ciągnąc go za sobą. Dean nie zamierzał brać w tym udziału. Uważał, że wszystko, co robi Ruby, jest podszyte jadem. Osobiście popierałam jego stronę, ale musieliśmy mieć czarnookiego, a tylko ona była na tyle perfidna, żeby ściągnąć tu jednego ze swoich przyjaciół. Po za tym, mnie wszyscy znali i unikali, trudno było mi któregoś napotkać.

-Dean, może ty się nim zajmiesz? – Spytała, zerkając przez okno.

-Wal się – warknął wściekły, na co brunetka zaśmiała się i pokręciła w rozbawieniu głową.

-Ja to zrobię – odezwałam się, po czym po prostu odwróciłam się i zeszłam do piwnicy, gdzie Sam przywiązywał mężczyznę do krzesła. Siedział w samym środku pentagramu, więc nic mi nie groziło. Na stoliku obok leżała księga z egzorcyzmami, fiolka święconej wody, a także sól i srebrny sztylet. Demon wciąż był nieprzytomny, więc na dobry początek musiałam go doprowadzić do stanu użyteczności. Chwyciłam fiolkę wody i odchyliłam głowę mężczyzny do tyłu. Wlałam mu zawartość buteleczki do gardła i już po chwili rozległ się przeraźliwy wrzask.

-Suko! – Wrzasnął, plując krwią.

-Gorzej mnie nazywano – mruknęłam, podchodząc do stolika i zabierając sztylet.

Przez moment bawiłam się ostrzem, po czym pochyliłam się nad mężczyzną i szepnęłam mu do ucha;

-Gdzie jest Abaddon?

Zerknął na mnie kątem oka i zaśmiał się.

-Nie chcesz żeby wiedzieli, – odgadł – chcesz sama go dopaść.

-To jest sprawa między mną, a nim. Okłamywał mnie i ja chce wiedzieć, jaki udział w tym bajorze mieli mieć łowcy.

-Śmieszna jesteś. Chyba nie sądzisz, ze powiem, gdzie jest? Zabije mnie.

-Tak czy siak zginiesz – wzruszyłam ramionami – albo to będę ja, albo on i szczerze mówiąc, na twoim miejscu wolałabym zginąć z rąk łowcy niż demona, którzy wyrwie ci flaki.

Przełknął ślinę i odwrócił wzrok.

-Gdzie on jest? – Powtórzyłam.

Nie otrzymałam odpowiedzi, dlatego wbiłam ostrze w jego dłoń. Zawył, klnąc siarczyście. Wlepił we mnie czarne ślepia i ciężko dyszał. Wiedziałam, że go rozjuszyłam, ale to jeszcze nie był koniec. Musiałam znać odpowiedź na pytania, które nie dawały mi spokoju.

-Gdzie! – Wrzasnęłam.

-Wyluzuj.

-Spadaj, Rubi – warknęłam, nawet na nią nie zerkając.

-Chłopcy mnie przysłali. Dean się martwi. – powiedziała, a ja mimowolnie zerknęłam w jej stronę – Tym spojrzeniem potwierdziłaś, że coś do niego czujesz.

-Odwal się – znów odwróciłam się w stronę demona i wyjęłam sztylet. Oblałam go wodą święconą i posypałam solą. Przecięłam skórę na policzku bruneta i chwyciłam go za gardło.

-Mów – powiedziałam tonem nieznoszącym sprzeciwu.

-Jest w szkole – wychrypiał.

-Po, co mu łowcy?

-Mieli być pożywką dla demonów, naczyniami, dzięki którym zdeklasuje Lucyfera. – Warknął, a do mnie wszystko zaczęło docierać. Szkolił nas i wybrał najlepszych, bo byliśmy idealnymi naczyniami. Dzięki nam, mógłby zabić Lucyfera. Na tym mu zależało, tego pragnął i to było punktem kulminacyjnym.

- Spiritus immundi, ungularum suarum emittite paulatim iram. – Zaczęłam wymawiać egzorcyzm, nie zwracając uwagi na wrzaski demona. - Domina, persona carnis ossisque, toti mundi, trepidationais pennarum, tu appellatus vir, veritas et mensura....

Ciało mężczyzny zsunęło się odrobinę. Rzuciłam księgę i sztylet na stolik na niewielki stolik. Minęłam krzesło, na którym siedział martwy brunet, a następnie wyszłam, trzaskając drzwiami. Wróciłam do salonu i wzięłam głębszy wdech. Po chwili do naszej czwórki dołączyła Rubi, która zdawała się być rozbawiona świetnym żartem. Naprawdę coś we mnie pękło! Uderzyłam ją w twarz, a ona chwyciła się za policzek i ściągnęła brwi. Zamachnęła się, jednak Dean chwycił jej rękę i ją wykręcił, odpychając demonicę do tyłu.

-Co sie stało? – Spytał Bobby, ignorując moje zachowanie.

-Abaddon wybierał najlepszych, bo mieliśmy być naczyniami.

-Dla demonów? Ale, po co? – Odezwał się Sam.

-Mieliście racje. Chodzi o Lucyfera… - opadłam bezwładnie na zagraconą sofę i dodałam - On chciał nas wykorzystać i zabić Lucyfera.

 -Nikt do klatki nie może wejść, a tym bardziej wyjść. – Wtrąciła wściekła Rubi – Razem z Lilith muszą go wypuścić, żeby potem, używając was, matoły, mogli go zabić.

-Chcą przejąć panowanie nad piekłem – dodałam cicho.

-Brawo bystrzaku – klasnęła w dłonie i sięgnęła po butelkę whisky.

Przygryzłam dolną wargę i odwróciłam się w stronę Deana, który wciąż stał za Rubi, będąc w gotowości. Widział, że coś nie gra. Uniósł pytająco brew i już zamierzał się odezwać, ale ubiegłam go;

-Musze się przewietrzyć – rzuciłam szybko.

Nie zdążyli nic powiedzieć, po prostu wyszłam na zewnątrz. Rozejrzałam się, aby mieć pewność, że nikt nie zerka przez okno. Przeszłam na tyły domu i ruszyłam w głąb złomowiska. Będąc całkowicie na osobności westchnęłam i stanowczo wezwałam Castiela. Nie musiałam długo czekać. Szybko pojawił się obok. Wpatrywał się we mnie błękitnymi oczyma, zastanawiając się zapewne, czego znowu chce. Zmrużyłam oczy i skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej.

-Wyjaśnij mi wszystko. – Warknęłam – I nie chrzań mi tu o przeznaczeniu, o tym, że nie możesz mi nic zdradzić! Gadaj, co jest grane? Abaddon i Lilith chcą uwolnić Lucyfera, żeby go zabić. W czym jest problem? Nie tego chcą anioły?

-Nie o to chodzi. Chodzi o Apokalipsę. Musi do niej dojść. To przeznaczenie. – powiedział, spoglądając na mnie znacząco – Po prostu musi. 

-Anioły chcą Apokalipsy? – Wykrztusiłam.

-Tak, to część Boskiego planu – powiedział.

-Czy ty w ogóle wiesz, co mówisz? – jęknęłam, nie dowierzając – Chcecie zniszczyć świat? Anioły?!

-Nie rozumiesz, jesteś tylko człowiekiem.

-Człowiekiem?! – Wrzasnęłam i poczułam silny podmuch wiatru – Jestem córką anioła! I nie pozwolę, abyście razem z demonami doprowadzili do Apokalipsy!

-Ty nie masz tu nic do gadania, Gen. – powiedział.

-Jednak mam. To ja jestem wam potrzebna, to Deana wyciągnąłeś z piekła. Macie wobec nas plany, więc to nas dotyczy. Winchester dziś dowie się o wszystkim, jeśli nie od ciebie to ode mnie. Należą mu się wyjaśnienia tym bardziej teraz – rzekłam, biorąc głęboki wdech.

-Wobec ciebie nie mamy żadnych planów. – wyjawił – Ty miałaś trzymać się blisko nas, bo gdyby Abaddonowi udało się ciebie... Przeciągnąć na swoją stronę, zabicie Lucyfera byłoby kwestią czasu.

To mnie zwaliło z nóg. Nie potrafiłam nic z siebie wykrztusić. Oparłam się o bok samochodu i przeczesałam włosy palcami. Castiel nie spuszczał mnie z oka, aż w końcu nie spodziewanie uderzyłam go w twarz i odeszłam. Wiedziałam, co zamierzam teraz zrobić i nikt, nawet ten cholerny anioł, mnie nie powstrzyma. Kiedy weszłam na ganek drzwi otworzyły się, a na zewnątrz wyszedł Dean. Zauważył moją złość i zanim zdążyłam do niego podejść, zamknął drzwi i zastawił mi wejście.

-Co jest?

-Na pewno chcesz wiedzieć? – odparłam, wlepiając wzrok w szmaragdowe oczy chłopaka.

-Gen? – delikatnie chwycił mnie za ramiona.

-Chodź – pociągnęłam go za sobą.

-Masz gust w plenerze jest zajebiście – zaśmiał się, próbując rozładować atmosferę.

-Nie uznaj mnie za wariatkę. – zaczęłam – Wiem, kto wyrwał cie z piekła.

-Demony?

-Nie demony. – mruknęłam zirytowana – Ale... Anioły.

-Ta jasne, a może papa smerf.

-Mówię serio. Oni chcą Apokalipsy. Z jakiś powodów potrzebują cie i to ty... To ty złamałeś pierwszą pieczęć.

-Co ty pieprzysz? – Na jego czole pojawiła się lwia zmarszczka. Wściekłam go, ale jednocześnie zaniepokoiłam.

-Nie mogłam o tym mówić. Zabronili mi. – szepnęłam – Wmawiali mi, że mam się was trzymać, że jestem im potrzebna, a tak naprawdę nie chcieli, żebym wróciła do Abaddona. Uważają, że dzięki temu mógłby z łatwością zabić Lucyfera.

-Niby jak?

-Nie mam pojęcia!? Oni są tacy sami! Niczym się nie różnią od demonów – westchnęłam.

-Ale anioły? One nie istnieją – powiedział – Żaden łowca ich nie widział.

-No, dobrze się ukrywali – wzruszyłam ramionami.

-Miałaś siedzieć cicho – drgnęliśmy.

Tuż obok stanął Zachariasz. Dean nie miał pojęcia, z kim ma do czynienia, wiec jak każdy łowca w jego sytuacji, automatycznie wyjął broń i wycelował w blondyna. Oddał kilka strzałów, jednak kule po prostu wsiąknęły w ciało mężczyzny. Winchester ze zdumienia otworzył szeroko oczy, choć i tak chciał kolejny raz strzelić. Anioł zablokował Taurusa i siłą woli wyrwał go z dłoni chłopaka.

-Wyciągnąłem cie z piekła, więc i ja mogę cie tam wsadzić – powiedział spokojnie Castiel, który towarzyszył swojemu zwierzchnikowi.

-Pieprzenie kotka za pomocą młotka – odparł szatyn, jednak widząc minę mężczyzny, wywrócił teatralnie oczami.

-Gen mówi prawdę. – powiedział Zachariasz – Ty i twój brat macie w tym wszystkim istotne role do odegranie. Ale póki, co róbcie wszystko, aby Lilith i Abaddon nie zabili Lucka.

-Ta, bo chcecie doprowadzić do Apokalipsy, macie racje...

-Jeśli Abaddon przejmie piekło wszystko się zmieni. Porządek świata zostanie zachwiany.

-Jasne, bo Apokalipsa niczego nie zmieni – zakpiłam.

-Apokalipsa jest przeznaczeniem i czy chcecie czy nie, musi do tego dojść. Musicie robić, co wam każe.

-Wal się – warknął Dean.

-Spokojnie lalusiu – zaśmiał się Zachariasz – Twój brat powinien trzymać się z daleka od Rubi, tak na marginesie. Radze ci go pilnować, bo będziemy musieli mu przeszkodzić.

-A podobno jest wam potrzebny – podchwyciłam.

-Bo jest, ale jednego Winchestera można zamienić innym.

-Wiecie, co? Mam was w dupie i nie zamierzał robić tego, co chcecie – powiedział Dean, na co Zachariasz go unieruchomił.

-Jesteś tego pewien? To twoja wina. Ty wszystko zacząłeś.

Widziałam jak szatyn przymyka powieki i próbuje się uspokoić. To go bolało. Był prawym człowiekiem i nie mógł znieść, że to z jego winy ma dojść do Apokalipsy... Choć, jeśli uda nam się dorwać Lilith i Abaddona, nim uwolnią Lucyfera z klatki...

Tak. Musimy zabić tą dwójkę, a wtedy wszystko pozostanie bez zmian.

 -Dobrze. Zrobimy, co chcecie – skłamałam, a niewidzialny uścisk na szyi Deana zelżał.

-Dobra dziewczynka – kąciki ust Zachariasza wykrzywiły się w drwiącym uśmiechu. Miałam ochotę nafaszerować go ołowiem, ale wiedziałam, że to i tak nic nie da. Spojrzałam kątem oka na Cassa. Przyglądał mi się uważnie, jak gdyby próbował doszukać się w moim zachowaniu kłamstwa. Byłam dobrą aktorką i doskonale wiedziałam, że mi uwierzy...

Dla tej dwójki moje zapewnienie było wystarczające. Zniknęli chwile później, a szatyn zmroził mnie spojrzeniem.

-Musiałam skłamać. – wyjaśniłam – Mam plan i mam w głębokim poważaniu pierzastych.

-Ale wciąż nie wiemy, w jaki sposób ty miałabyś im pomóc w zabiciu Lucka.

-Nie wiem i nie chce wiedzieć. Nie będę marionetką... – Powiedziałam, po czym dodałam cicho – Dean, naprawdę mi przykro.

-Że to moja wina? Wyobraź sobie, że mi też.

Przygryzłam wargę i dotknęłam jego twarzy, pochylając się nieco. Musnęłam jego usta, a on dobrą chwile po prostu stał zdumiony. Dopiero, gdy się odsunęłam, chwycił mnie w pasie i przyciągnął do siebie. Wplótł palce w moje włosy i wsunął język w rozchylone usta. Zaciągnęłam się zapachem jego perfum, który mieszał się z wonią skórzanej kurtki. Trwaliśmy tak dłuższą chwilę, zapominając o aniołach i tej pieprzonej Apokalipsie. Sama nie wiem, dlaczego to zrobiłam. Zawsze byłam samowystarczalna. Nie potrzebowałam faceta, bowiem żaden nie mógł mi zapewnić bezpieczeństwa. Byłam kobietą i w głębi duszy zawsze pragnęłam szczęścia. Byłam samotna, ale nigdy tego nie okazywałam. Będąc łowcą nie możesz kochać, nie możesz się przywiązywać. To jak kodeks, a każdy złamany paragraf kończył się śmiercią. Dzisiejszy dzień był jak przejażdżka na kolejce górskiej. A to, do czego przed momentem doszło, było jak wisienka na torcie.

Kiedy usłyszeliśmy szczekanie, Rumsa oderwaliśmy się od siebie i spojrzeliśmy w kierunku domu. Światło na gangu zapaliło się, a drzwi odrobinę uchyliły. Przypomniałam sobie o pozostałych łowcach. Nie chciałam dawać Rubi powodu do kpin i tak miałam ochotę ją rozszarpać – a musiałam póki, co sobie darować. Oblizałam spierzchnięte wargi i ruszyłam za Deanem.

-Co im powiemy? – spytałam.

-Chcesz się chwalić szczegółami? – uśmiechnął się ironicznie.

-Nie o tym mówię! – klepnęłam go w ramie – Tam jest Rubi, nie ufam jej. Musimy to załatwić w dyplomatyczny sposób.

-Jasne, ja się tym zajmę.

*

W tej części jest duuużo dialogów, ale też wszystko się wyjaśniło i mamy „wisienkę na torcie” ;)