Rozdział 4 - Nie samą robotą człowiek żyje...

Mężczyźni unieśli dłonie w obronnym geście. Spojrzeli po sobie, a po chwili namysłu odłożyli pistolety na ziemie, i kopnęli je w moją stronę. Przyjrzałam się im uważnie i powoli zeszłam, starając się nie spuszczać ich z oka.

Ten wyższy – brunet o ciut przydługawych włosach - ubrany był w kraciastą koszule, klasyczne jeansy i kurtkę, która zdawała się być na niego nieco za duża. Wpatrywał się we mnie ze wzrokiem zbitego psiaka. Przypominał kogoś, kto ma cholernego pecha w życiu, i zapewne wiele się nie pomyliłam. Sam fakt, że mierzy do niego dziewczyna mówi sam przez siebie, prawda?

Szatyn z kolei gapił się we mnie dużymi zielonymi oczyma, które w tym świetle miały barwę głębokiego szmaragdu. W normalnych okolicznościach mogłabym go pomylić z modelem, jednak przetarte na goleniach jeasny, bluzka z długim rękawem i skórzana kurtka sprawiały, że nie miałam złudzeń, kim jest ta dwójka. Nie można pomylić takich jak oni z „normalnym śmiertelnikiem”. Wiedzieli jak się zachować, wiedzieli, co robić i wiedzieli, że lepiej nie prowokować kobiety z bronią.

-Winchesterowie – mruknęłam, zabezpieczając broń.

-W całej okazałości – szatyn uśmiechnął się głupawo, co ja zignorowałam i zwróciłam się do bruneta, który zdawał się być bardziej ogarnięty, niżeli brat.

-Skąd wiedzieliście?

-Bobby powiedział, że jedziesz znaleźć pozostałych łowców. Nie trudno było znaleźć twój rodzinny dom. Postanowiliśmy sprawdzić, czy cie zastaniemy, w końcu na twoim miejscu najpierw zajrzelibyśmy tutaj.

-Tok rozumowania łowcy – skwitowałam.

-Znalazłaś coś? – Rzucił Dean... Tak myślę, że to Dean. Z tego, co wiem, jest starszy i bardzo przypomina swojego ojca.

-Nie wiem, przeszkodziliście mi – mruknęłam i odwróciłam się, wracając na piętro.

Mężczyźni posłusznie podreptali za mną, zwijając po drodze z podłogi swoją broń.

Uklękłam i znów sięgnęłam po pudełko. Czułam na sobie wzrok mężczyzn. Byli tak samo ciekawi tego, co jest w środku, jak ja, więc nie zamierzałam trzymać ich w niepewności. Odłożyłam przedmiot na łóżko i delikatnie otworzyłam wieko. Stara biżuteria mamy, którą ta dostała od swojej matki, zdawała się czekać na ten dzień. To ona zwracała na siebie całą uwagę. Wyjęłam medalion, który w bladym promieniu żarówki lśnił nieśmiało, kusząc tym samym, aby go zachować. Wsunęłam wisior do kieszeni kurtki i znów zamieszałam w pudełku. Znalazłam kilka dokumentów sprzed dwudziestu dwóch lat.

Prawdę powiedziawszy liczyłam, że uda mi się znaleźć coś przełomowego. A tu wygrzebałam jedynie jakieś papiery o nieruchomości. Najwyraźniej niedane mi było poznać powodów, dla których rodzice zwrócili się o pomoc do demona. To było jedyne miejsce, gdzie mogłam coś znaleźć...

-Siarka – zerknęłam pytająco na Sama, który stał pod oknem i pochylał się, wlepiając oczy w żółtawo-zielony proszek.

-Demon – mruknęłam zrezygnowana.

-Nie masz już czego szukać. Abaddon oczyścił teren – szatyn dołączył do brata i upewnił się, że znalezisko jest dowodem na obecność demona.

-Świetnie – westchnęłam, zamykając pudełko i wsuwając je ponownie pod łóżko.

Nie chciałam już tu dłużej siedzieć, dlatego bez słowa wyszłam z domu. Poczekałam aż mężczyźni do mnie dołączą i zamknęłam drzwi – mimo wszystko, nie chciałam żeby ktoś tu łaził. Może i nie zaglądam do rodzinnego domu za często... W zasadzie nigdy nie zaglądam, lecz to jakby nie było, to tu się wychowałam.

-Wiesz mniej więcej, kogo szukać w Minnesocie? – Rzucił Sam.

-Wiem, gdzie szukać – zauważyłam, otwierając samochód.

-Chyba musimy, Bobby prosił nas o pomoc.

-Nie musicie tego robić, macie swoje problemy.

Słyszałam, że Dean jakimś cudem wyrwał się z piekła. Dosłownie. Trafił tam jakiś czas temu. Zabiła go podobno Lilith, a w zasadzie jej piekielne psiska. Spytacie, jak do tego doszło? Cóż, bez wątpienia to, co zrobił było słodkie i urocze, ale i tak uważam, że wykazał się ogromną głupotą. Zawarł pakt z demonem, chcąc ratować w ten sposób brata. Sam wrócił z martwych, fakt, ale za to Dean dostał rok życia. Nikt nie wie jak udało mu się uciec i przez co musiał przejść. Od tego czasu był łowcą idealnym, ale na swój sposób przerażającym.

-Chętnie się rozerwiemy – odparł szatyn, nie spuszczając mnie z oka.

-To dla ciebie rozrywka?

-Nie samą pracą człowiek żyje.

-Ale twoim życiem, jest twoja praca - zauważyłam wsiadając do wozu.

-Dean, daruj sobie – napomniał go brat, po czym zwrócił się do mnie – W Minnesocie powinniśmy być za parę godzin.

Kiwnęłam potakująco głową i przekręciłam kluczyk w stacyjce. W lusterku widziałam, jak chłopcy kierują się do swojego wozu - czarnej Impali, która stała na chodniku. Ruszyłam z miejsca, a za mną jechali łowcy. Zastanawiałam się nad tym czy powinnam pracować z Winchesterami. Nie znałam ich. Byli cholernie dobrzy, ale mieli swoją przeszłość. Mieli nawet sporo na sumieniu. Otworzyli wrota, przez które z piekła wydostały się chordy demonów. Czy aby na pewno powinnam ufać komuś takiemu?

-Witaj Gen.

Podskoczyłam, omal nie tracąc równowagi i nie puszczając kierownicy. Spojrzałam spode łba na siedzącego obok mężczyznę. Jego mina była nieodgadniona i trudno było mi cokolwiek z niej wywnioskować. Zapewne czekał aż się w końcu odezwie.

-Dawno cie nie widziałam – powiedziałam, wrzucając kierunkowskaz i skręcając w kolejną ulicę.

-Mieliśmy małe zamieszanie na górze – odparł przenosząc wzrok na jezdnię.

-A, co cie do mnie sprowadza?

-Dobrze, że mnie posłuchałaś. Winchesterowie mogą ci pomóc. – Ton jego głosu wywoływał dreszcze. Był tak spokojny, a zarazem bezbarwny i surowy, że włos się na głowie jeżył.

-Co o nich wiesz? Dlaczego nie chcesz, żebym im o tobie powiedziała? Co jeszcze przede mną ukrywasz?

-Są rzeczy, o których nie możesz wiedzieć i nie powinnaś się nimi interesować. Winchesterowie mają wyrobioną... Markę.

-Markę? – Spytałam kpiąco. Pokręciłam głową i znów się odezwałam - Jedziemy do Minnesoty. Chcemy porozmawiać z innymi dzieciakami... – Przygryzłam wargę i zerknęłam na niego kątem oka - Dlaczego mi nie powiedziałeś, że Abaddon stworzył jeszcze jedną szkołę? – Spytałam z wyrzutem.

-Dowiedziałaś się czegoś? – Odpowiedział pytaniem na pytanie.

-Nie, Abaddon sprzątnął wszystko.

-Jak się czegoś dowiesz, wezwij mnie.

Nawet nie zdążyłam odpowiedzieć. Pierzasty zniknął. Byłam sfrustrowana i bezradna. Jak miałam mu się sprzeciwić? On miał w nosie moje zdanie. Chciał, abym tylko wykonywała jego polecenia. Może i był aniołem, ale pstryknięciem palca mógł mnie rozmazać. Obiecał mi pomoc. Oni wszyscy mi obiecali pomoc. Tymczasem nie chciał nic zdradzić, ale za to ja miałam zdawać szczegółową relację z mojej pracy. Wciąż coś przede mną ukrywał i nawet, jeśli jego sekrety miały mieć wpływ na moje życie, Castielowi najwyraźniej taki obrót spraw nie przeszkadzał. Cass nawet palcem nie ruszył i jak do tej pory o wszystkim muszę myśleć sama. Za taką pomoc to ja dziękuję.

Co rusz zerkałam w lusterko. Impala wciąż za mną jechała i nawet na moment nie straciłam jej z pola widzenia. Mijaliśmy kolejne miasta z nadzieją, że niebawem dotrzemy na miejsce. Każde z nas chciało dotrzeć do prawdy i rozwiązania zagadki. I chyba nie tylko ja miałam obiekcje, co do współpracy. Oni również mi nie ufali. Przekonywał ich jedynie fakt, że Bobby Singer prosił ich o pomoc. Nie ma się, co dziwić. Wychował mnie demon i na ich miejscu, sama bym siebie unikała.

Czas nas gonił i tylko raz zatrzymaliśmy się na jednej ze stacji benzynowych. Zatankowaliśmy, a Dean zrobił zapasy jedzenia, czyli wypchał kieszenie marsami i m&msami. Na pewno nie przepadał za zieleniną... Poczekał, aż zapłacę w kasie i razem ruszyliśmy do samochodów. Napchał usta drażetkami i mruczał pod nosem coś o Abaddonie – przypuszczałam, że powtarza to, co mówił Bobby, trudno było go zrozumieć.

Sam wolał się nie udzielać. Siedział na masce Chevroleta i wyglądał, jak gdyby się nad czymś intensywnie zastanawiał. Co jakiś czas zerkał na telefon, próbując ukryć przed nami swoje zdenerwowanie. Zaczynałam się nawet niepokoić jego zachowaniem.

-Wszystko gra? – Spytałam Deana, brodą wskazując mu brata.

-Ta, bo co? – Mruknął. Niby mówił to na luzie, ale nie trudno było dostrzec, jak zaciska szczękę i nie mówię tu o przeżuwaniu słodyczy.

-Jest jakiś spięty... – Odparłam, po czym uśmiechnęłam się złośliwie i dodałam – Ty z resztą też.

-Wszystko gra, zbieraj się – dołączył do Samuela i spojrzał na niego znacząco.

Zaśmiałam się cicho, kręcąc w rozbawieniu głową. Nie miał cierpliwości, a ja zamierzałam to wykorzystać. Jak on to określił? Nie samą robotą człowiek żyje...

~*~

I w końcu są ;)

Miałam kilka pomysłów np.: aby w ogóle nie dodawać Winchesterów i zaprzestać na Castielu oraz Zachariaszu. Lub aby bracia pojawili się w kolejnej części, (jeśli takowa powstałaby). Ankieta wskazała, że bracia muszą być no i są :)

Mam nadzieje, że to opowiadanie przypadnie wam do gustu, bo mi nie wiedzieć czemu, bardzo się podoba ;)