Rozdział 3 - Wspomnienia.

Bobby pozwolił mi się zatrzymać u siebie na tą jedną noc. Nigdy tego nie robiłam - dla własnego bezpieczeństwa - ale tym razem uznałam, że skoro anioł mnie tu wysłał, to coś jest na rzeczy. Nie chciałam pałętać się po jego mieszkaniu, dlatego niemal cały dzień spędziłam w salonie i przeglądałam stare księgi. Zbiory, które posiadał naprawdę zapierały dech w piersiach. Gdybym miała choć trochę więcej czasu, to przeczytałabym wszystko od A do Z.

Łowca raczej nie zwracał na mnie uwagi. Od czasu do czasu zadał jakieś pytanie z serii, jak to możliwe, że tyle lat niczego się nie domyśliliście? Nie miałam zamiaru się mu tłumaczyć, choć faktycznie, gdy słyszy się coś takiego, człowiek zaczyna zastanawiać się, czy jest naprawdę tak głupi. Po za tym, Singer najwyraźniej nie przepadał za obcymi w swoim domu, ale z drugiej strony nie okazywał w stosunku do mnie niechęci. Po prostu mnie olewał, od tak.

Jeden z telefonów mężczyzny zaczął uporczywie dzwonić. Zwlekł się z miejsca i podszedł do komórki, która leżała na stoliku, przede mną.

-Singer... Przejdź do konkretów Garth – mruknął, drapiąc się po skroni – mówisz, że to nie jedyny taki przypadek? Masz coś jeszcze? Dobra nie ważne, dzięki.

Zerknęłam na niego ukradkiem. Wyglądał jakby się nad czymś zastanawiał. Po chwili przeniósł na mnie wzrok i odchrząknął znacząco.

-Abaddon stworzył jeszcze jedną taką „szkołę”. W Minnesocie – oznajmił.

-Ale on nigdy nie wyjeżdżał na dłużej jak parę dni – odparłam zdumiona.

-Ponieważ to wy byliście bardziej cenni i was chciał wyszkolić osobiście, tamci byli szkoleni i wypuszczani na łowy tylko w okolicach miasta.

-Po cholerę?

-Nie pytaj mnie. Wiem tylko tyle, że niektórzy z tamtych odeszli, jak dotarły do nich wiadomości o tobie. Reszta została i jest teraz pilnie strzeżona.

-Szkoli łowców, ale przecież to samobójcza misja. Co on chce osiągnąć?

-Powinnaś odnaleźć dzieciaki z Minnesoty. Skoro pozostali są pilnowani jak w Alcatraz, to ci, którym udało się zwiać powinni wiedzieć coś więcej.

-Dzięki Bobby – podniosłam się z miejsca, ale zanim zdążyłam chwycić za swoje rzeczy, mężczyzna zatrzymał mnie.

-Gdzie ty idziesz? – Mruknął, sięgając po butelkę whisky, którą prawie już opróżnił.

-Znaleźć ich – wzruszyłam ramionami, nie bardzo rozumiejąc, o co mu w ogóle chodzi.

-Otaczają mnie sami idioci – burknął do siebie, na co ja uniosłam brwi i nieświadomie zrobiłam naburmuszoną minę.

-Chce się dowiedzieć, dlaczego Abaddon szkoli łowców i jaki ma w tym interes. – Rzuciłam.

-Ja też. Tak się składa, że to nie jest jakiś kretyn z rozdroża. Jeśli planuje nas wszystkich wybić, to wolałbym o tym wiedzieć. – Stwierdził całkiem słusznie. Tylko, dlaczego tworzyłby nowych łowców, gdyby chciał ich potem zabić? Jakieś nowe hobby?

-Powiedziałabym ci, gdybym się czegoś dowiedziała.

-Wybacz, ale wole się tym zająć sam.

-Wybacz, ale to nie twój biznes. Poprosiłam cie o pomoc, bo zostałeś mi polecony.

-Kompromis.

-Kompromis.

Opadłam na sofie i skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej, czekając aż łowca coś zaproponuje. Nie musiałam długo czekać, choć nie tego się spodziewałam;

-Jutro wrócą Sam i Dean, pojedziecie razem do Minnesoty i może uda wam się pogadać z którymś dzieciakiem.

Miałam jechać z Winchesterami? Nie ufał mi i ja to całkowicie rozumiem, ale przecież potrafię zrobić coś tak banalnego. Po za tym, to oni otworzyli wrota piekieł i to przez nich demony podobne do Abaddonan pałętają się po ziemi. Kto tu jest bardziej szkodliwy?

-Mogę to zrobić sama. – Żachnęłam się, ale on i tak miał to gdzieś.

-Nie bierz tego do siebie, ale połowę życia mieszkałaś z demonem – no cóż, takiemu argumentowi trudno jest się sprzeciwić.

Nic nie odpowiedziałam, westchnęłam zrezygnowana i sięgnęłam raz jeszcze po starą książkę, którą do tej pory przeglądałam. Kartkowałam pożółkłe strony szukając natchnienia. Niestety, nie miałam pojęcia, od czego zacząć. O Abaddonie wiedziałam wystarczająco wiele i bynajmniej nie były to pocieszające informacje, choć i tak zawsze lepiej jest wiedzieć, że twój były opiekun to jeden z najbardziej ześwirowanych demonów. Nie dawała mi spokoju ta sprawa z Minnesota i dlaczego, akurat to my byliśmy „tymi cenniejszymi”, jak określił to Singer.

Nigdy nie czułam się wyjątkową, pozostali zapewne też nie. Każde z nas straciło rodziców i wtenczas byliśmy w stanie uwierzyć każdemu. Niestety los tak chciał, że na naszej drodze pojawił się Collins. W zasadzie nie jestem pewna, czy to był los... Jeśli jednak to wszystko było zaplanowane... Byłby tak perfidny, by wmawiać nam, że obce demony zabiły naszych rodziców, podczas, gdy to on za tym wszystkim stoi? Cóż, do tej pory nie miał żadnych zahamowań moralnych. Z resztą trudno się dziwić i wymagać od demona, aby był moralny.

-Jak zginęli twoi rodzice? – z zamyśleń wyrwał mnie głos Bobby’ego, który pochylał się nad mapą.

-Byłam w szkole, jak wróciłam znalazłam ich martwych. Gdy dorosłam, przeczytałam protokół z oględzin. Policja nie wskazała sprawcy, ale dokładnie opisali jak zmarli. Oboje mieli rozszarpane wnętrzności – odparłam nie odwracając wzroku od książki. Wiedziałam, że jeśli na niego spojrzę, to wybuchnę płaczem. Żadne dziecko, nie powinno doświadczać czegoś takiego.

-Brzmi jak piekielne bydle. – Rzucił, na co ja cicho mruknęłam pod nosem. - To trochę dziwne. Miałaś dziesięć lat, pozostali również, a wasi rodzice wyglądali jak drapaczki dla kotów.

-Pakt? – Nawet nie chciałam tego brać pod uwagę, ale miał racje... To się samo nasuwa na myśl.

-Na twoim miejscu znalazłbym tego demona. On ich nie zabił, ale będzie wiedział, kto przetrzymywał umowy. Nie wiem jak tobie, ale mi to wszystko śmierdzi.

-Sądzisz, że Abaddon to zaplanował? Podjudzał do zawarcia umowy, a potem przychodził po swoją zapłatę. Po nas. – Przeczesałam włosy palcami i tym razem to ja sięgnęłam po whisky.

-Układy z tymi przygłupami zawsze kończą się tak samo. Mógł, co prawda nie powiedzieć im tego wprost. Wiele naiwniaków się na to łapie. Obiecują im kasę, sławę, a po dziesięciu latach przychodzi na nich czas.

-Ale, dlaczego nasi rodzice w ogóle zawierali te układy? Co się takiego działo?

-Być może nigdy się tego nie dowiemy. Teraz bardziej zastanawia mnie czy wybierał swoje ofiary z jakiś szczególnych powodów, czy po prostu łapał, co popadnie.

-Jadę do Minnesoty, a potem do Wisconsin – zerwałam się z miejsca i chwyciłam skórzaną kurtkę.

-Po, co do Wisconsin?

-Tam jest mój rodzinny dom. Nie został sprzedany, może znajdę coś na strychu.

-Nie liczyłbym na to. Jeśli coś tam było, to Abaddon na pewno już dawno zatarł ślady. – Odparł, przyglądając mi się uważnie.

-Spróbuje.

Nie czekałam na jego odpowiedź. Wyszłam z domu zatrzaskując za sobą drzwi. Jedyne, o czym teraz myślałam, to znalezienie odpowiedzi na jedno zasadnicze pytanie. Dlaczego zawarli ten cholerny pakt? Nikt normalny nie robi tego, od tak. Musiało coś się stać. Coś, co ich zmusiło do tego. Byłam pewna, że w domu znajdę, choć część odpowiedzi. Przynajmniej miałam taką nadzieje.

Nieco zmieniłam plany.

Postanowiłam najpierw odwiedzić rodzinne miasto. Nie chciałam z tym zwlekać, bo prawdopodobnie mogłabym stchórzyć. Bałam się przekroczyć próg domu, bo oczami wyobraźni widziałam, martwych rodziców. Dlatego nigdy tu nie przyjeżdżałam. Obiecałam sobie, że to miejsce będzie ostatnim, jakie odwiedzę. Nie sądziłam, że tak szybko przyjdzie mi złamać daną sobie obietnicę.

To zdumiewające, ale pamiętałam niemal każdy zaułek, każdą alejkę, każdy budynek. Minęłam szkołę, do której uczęszczałam w dzieciństwie. Teraz otaczały ją wysokie topole, które w ramach prac społecznych na biologii, mieliśmy posadzić. Kawałek dalej był park, a w nich potężna fontanna, z której wiecznie tryskała woda. Sznur sklepów w starej kamienicy dodawał uroku miastu, które bądź, co bądź było piękne.

Jechałam główną drogą, aż dotarłam do alei Waszyngtona. Skręciłam w prawo i dzięki temu, że nie błądziłam, po chwili parkowałam na podjeździe. Kilka minut spędziłam gapiąc się w stary, dość zaniedbany dom, który w moich wspomnieniach wyglądał zupełnie inaczej. Bluszcz piął się po ścianach wschodniej i północne. Dzikie róże rozrosły się, a trawnik szpeciły chwasty. W oknach wisiały ciemne firanki, przez które nie można było niczego dostrzec. Było mi zwyczajnie głupio, bo choć wciąż posiadałam klucze, to od dnia, gdy Abaddon mnie stąd zabrał, nie zajrzałam tu nawet przejazdem. Nie byłam w stanie. A dom niszczał i niszczeć będzie dalej.

Weszłam na ganek i wcisnęłam klucz w dziurkę. Chwilę męczyłam się przekręcając zardzewiałą klamkę. W końcu pchnęłam drzwi, a mnie uderzył zapach wilgoci i kurzu. Kaszlnęłam i zaciągnęłam się świeżym powietrzem, które wpadło do pomieszczenia. Ruszyłam korytarzem, rzucając kątem oka spojrzenie na kuchnie. Niektóre meble były zdezelowane od starości. Płyty i fronty szafek zaczęły pękać i odpadać. Na kuchence wciąż stały garnki, na których mama tego dnia pichciła obiad. Nic się nie zmieniło. Nikt tu nie zaglądał i nikt nie zajął się domem. Nie mieliśmy bliskiej rodziny, która mogłaby wziąć na siebie opiekę nad domem, nie wspominając o tym, że nikt nawet nie zainteresował się moim zniknięciem. Policja wszczęła śledztwo, które zamknięto po dwóch latach...

Nie chciałam spędzać tu więcej czasu, niż tego wymagała sytuacja. Po prostu się przeliczyłam. Wspomnienia były wciąż żywe, wciąż tak wyraźne. To było zbyt bolesne nawet dla mnie... a może tym bardziej dla mnie? W każdym razie szybkim krokiem weszłam po schodach. Przechodząc obok mojego pokoju, coś mnie skusiło, aby tam zajrzeć. Mimowolnie uśmiechnęłam się widząc, ukochane pluszaki wpatrujące się w okno z mojego łóżka. Na stoliczku stała różowo-kremowa ramka w kształcie misia, a w niej fotografia przedstawiająca mnie i rodziców. Byliśmy uśmiechnięci, i tacy pełni życia. Schowałam przedmiot do torebki i sięgnęłam po wisiorek, który dostałam od Lory i Dona na urodziny. Teraz to moje jedyne pamiątki.

Najpierw weszłam do sypialni. Łóżko nie było pościelone, a materiał zaczął się rwać. Z biegiem lat wszystko niszczeje, podobnie jest duszą człowieka, gdy chęć zemsty nią kieruje. Wiedziałam o tym, aż za dobrze. Czasami boje się, że po śmierci trafię na dół - w końcu robie rzeczy, które nawet mnie przerażają - ale wtedy przypominam sobie o tych wszystkich ludziach, którym pomogłam i dochodzę do wniosku, że odwalam całkiem dobrą robotę, za którą być może przyjdzie mi słono zapłacić. 

Wiedziałam, że pod łóżkiem mama trzymała pudełko, a w nim dokumenty i przedmioty, których nie mogłam dotykać. Zawsze byłam ciekawa, co też tam się kryje, jednak – o dziwo, – jako dziecko, byłam bardzo posłuszna. Nigdy, nawet „przypadkiem”, do niego nie zajrzałam. Tym razem uznałam, że mogę właśnie tam odnaleźć odpowiedź na moje pytania. Uklękłam i pochyliłam się zerkając pod łóżko. Warstwa kurzu była wręcz obrzydliwa. Zaśmiałam się cicho widząc brudne skarpetki taty. Gdyby mama o tym wiedziała, co dałaby mu popalić. Pochyliłam się jeszcze bardziej i wtedy w prawym roku zauważyłam zielone pudełko. Położyłam się i wsunęłam, sięgając dłonią coraz dalej.

Cichy, ale jednak dość wyraźny szmer zbudził moją czujność. Raptownie wysunęłam się spod łóżka i sięgnęłam po broń. Odbezpieczyłam pistolet i bezszelestnie wyszłam z sypialni. Nikt nie miał prawa tu być. Nikt, prócz demonów Abaddona. Tylko on mógł przypuszczać, gdzie mnie szukać. Zastanawiałam się ilu ich może być, gdy kątem oka dostrzegłam dwie sylwetki. Mężczyźni zerkali ciekawsko do kuchni, potem do salonu, gdzie ja się nie odważyłam wchodzić. Podeszłam bliżej schodów, a podłoga zaskrzypiała. Oczy nieznajomych zwróciły się w moją stronę. Obaj trzymali broń, co wydało mi się dziwne. Demonom broń raczej nie jest potrzebna... Cóż, może ta dwójka idzie z duchem czasu?

-Liczę do trzech i radze wam stąd spadać, póki grzecznie proszę...

~*~

Taaa.... zabłysłam inteligencja ;) Dodałam rozdział 4 zapominając o 3, ale już to naprawiłam :D