Rozdział 1 - To nasz obowiązek.

Zastanawialiście się kiedyś, jakie to uczucie, gdy przenikliwy, rozdzierający ból wypełnia każdą komórkę waszego ciała? Nie? I dobrze, bo to nic przyjemnego... Wierzcie mi na słowo.

Nie wiem, jakim cudem przeżyłam. Coś takiego przydarzyło mi się po raz pierwszy, i wtenczas byłam pewna, że ostatni. Fakt, to ja zawiniłam, bo przeliczyłam się i sądziłam, że poradzę sobie z wilkołakiem. I zapewne poradziłabym sobie, gdyby „wilczurem” nie okazał się być mój najlepszy przyjaciel - Noah. Nie potrafiłam się zamachnąć, ani oddać strzału. Stałam tak i się gapiłam, do chwili, gdy instynkt wziął nad nim górę. Zaatakował.

Nie wiedziałam, kiedy przeszedł przemianę. Nie wiedziałam czy mogłabym mu pomóc. Wiedziałam za to, że ból nie malał. Wbijał pazury w moje ciało, robiąc sobie ze mnie żywią piniatę. Warczał mi do ucha, co rusz podszczypując, jak gdyby bawił się swoją ofiarą przed posiłkiem. W końcu upadłam, a spod opadających powiek widziałam kałużkę krwi i olbrzymią plamę, która szpeciła moją białą bluzkę. Zakrztusiłam się posoką i osunęłam się na ziemię. Zginę z rąk przyjaciela, byłam tego tak pewna, jak jestem pewna botoksu w twarzy Kim Kardashian. Takiej śmierci nie mogłabym przewidzieć. Ryzyko w tej pracy jest oczywiste, ale to?! To jakiś żart był!

Przerażające warczenie wilkołaka ucichło, jak gdyby ktoś nagle wyłączył zasilanie w radiu. Zapanowała głucha cisza, a do moich uszu docierał tylko świst mojego oddechu. Drgałam z zimna, które było kolejną oznaką tego, że tracę siły. Gdy nade mną pojawił się tajemniczy brunet o błękitnych oczach myślałam, że zmysły płatają mi figle, a mężczyzna zniknie tak szybko, jak szybko się pojawił. Jednak, kiedy przyłożył dłoń do mojego brzucha, a oślepiające błękitne światło zaczęło razić mnie w oczy, poczułam silne pieczenie i coś, co przypominało nieprzyjemne mrowienie. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji i szczerze mówiąc, wtedy byłam pewna, że czeka mnie rychła śmierć, co w zasadzie nie jest czymś strasznym mając na uwagę perspektywę takiego życia, jakie wiodłam dotychczas.

Po chwili cały ból minął. Czułam się osłabiona, ale bez problemu mogłam zaczerpnąć powietrza i wesprzeć się na łokciach, co bez wahania zrobiłam. Zerknęłam na mężczyznę. Nic nie mówił, tylko klękał obok i wpatrywał się we mnie. Odchrząknęłam zdumiona i przeniosłam wzrok na swój brzuch. Nie było żadnej rany. Nic. Otworzyłam szerzej oczy i odsunęłam się od bruneta. Nie wiedziałam, kim był i nie chciałam mieć z nim nic wspólnego.

-Nazywam się Castiel – powiedział w końcu i wstał, a jego beżowy prochowiec zaszeleścił na wietrze.

-Kim jesteś? – Warknęłam, zrywając się na równe nogi, – Czego chcesz?

-Jestem żołnierzem Pana – odparł, jak gdyby nigdy nic.

-Że, kim proszę? – Wykrztusiłam nie mając pojęcia, o czym bredzi.

-Aniołem – powiedział bez ogródek, na co ja wybuchłam gromkim śmiechem. – Pomogłem ci, bo mamy wobec ciebie plany, a ten wilkołak mógł wszystko zaprzepaścić.

-Przestań się zgrywać – śmiałam się dalej, ale już po sekundzie uświadomiłam sobie, jak skończył Noah. Zamilkłam i przeniosłam wzrok na leżące nieopodal, nagie ciało chłopaka. Do oczu napłynęły mi łzy. Posłałam mordercze spojrzenie rzekomemu aniołowi i podeszłam do przyjaciela. Jeszcze żył. Kiedy się pochyliłam, uśmiechnął się przepraszająco, a potem... Odszedł.

-Zabiłeś go – powiedziałam przez zaciśnięte gardło.

-W twojej obronie, Genevieve – ton jego głosu był tak spokojny, tak bardzo pozbawiony emocji, że zaczynałam powątpiewać w jego prawdziwość.

-Anioły podobno są dobre...

-Przede wszystkim jesteśmy żołnierzami.

-Czego chcesz? Nie mam czasu – odwróciłam się i ukradkiem otarłam łzy.

-Musisz gdzieś ze mną pójść.

Nim się zgodziłam dotknął mojego czoła i rozpłynęliśmy się w powietrzu. Chwile potem stałam w białej sali i miałam wrażenie, że za chwilę zwymiotuje. Materializacja może i była przydatna, ale jeśli skrzydlaty to powtórzy, to jak Boga kocham, zrobię mu krzywdę.

-Gdzie jesteśmy? – Spytałam, rozglądając się nerwowo.

-Nie możesz wiedzieć, co to miejsce – odparł wymijająco – musisz z kimś porozmawiać.

-Z kim? – Ściągnęłam brwi i przyjrzałam się mu.

-Z moim... Szefem.

-Bogiem?! – Niemal krzyknęłam z wrażenia.

-Ojca nikt dotąd nie zobaczył, chodzi o Zachariasza, – kiedy to powiedział w pomieszczeniu pojawił się siwiejący i zarazem łysiejący mężczyzna, którego twarz zdradzała tylko jedno. Jestem dupkiem i nie podskakuj mi – tak bym to interpretowała.

-Miło mi cie poznać, Gen – powiedział z wrednym uśmiechem na ustach.

Wiedziałam, że coś się święci. Miałam złe przeczucia i nie zmieniał tego fakt, że jestem otoczona przez anioły.

-Czego ode mnie chcecie? Jestem zajęta, przerwaliście mi – odparłam, próbując grać silną, choć nie mogłam ukryć drżenia głosu. Ten dzień to koszmar począwszy od zdradzeniu tożsamości wilkołaka, kończąc na spotkaniu Aniołów, którzy bynajmniej nie kojarzyli mi się ze słodkimi figurkami.

-Wątpię – machnął lekceważąco dłonią i zerknął na Castiela.

-Czekałem na ciebie – odpowiedział na nieme pytanie.

-Bardzo dobrze. Genevieve, jak wiesz nie jesteś tu na spotkaniu towarzyskim. Mamy do ciebie sprawę i będzie lepiej, jeśli od razu powiesz „tak”. To ułatwi nam wszystkim sprawę.

-Nie podpisuje umów bez czytania – wypaliłam, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

-I to się ceni – zaśmiał się sztucznie.

-Demony cie szukają – odezwał się w końcu Castiel.

-Collins ich nasłał? – Szepnęłam cicho, na co brunet kiwnął głową.

-W zasadzie wabi się Abaddon* - Zachariasz poprawił błękitną koszulę i usiadł na krześle, które stało przy dużym dębowym stole.

Pomieszczenie było naprawdę ogromne. Dla większości osób taki metraż, to całe ich mieszkanie. Tu, znalazło się zaledwie kilka przedmiotów, jak duża skórzana sofa, wspomniany wcześniej stół czy kredens, na którym ułożone były sterty starych książek. Białe panele współgrały z białymi meblami, ale kontrastu dodawały bordowe firany zawieszone przy dużych kwaterowych oknach.

-Naraziłaś się mu, a my, jako niebiańskie istoty musimy cie strzec – mówił, a ja nie wiedzieć czemu, miałam wrażenie, że Zachariasz to niezłe ziółko.

-Potrafię o siebie zadbać. Do tej pory udawało mi się go unikać – odparłam hardo.

-Widzisz, Abaddon jest potężny. Wiemy, co robił takim jak ty. Zlasował wam mózgi, a my chcemy wiedzieć, dlaczego.

-Po pierwsze nikt mi nie zlasował mózgu, takie teksty to do swoich kumpli – fuknęłam bez namysłu – a po drugie, mam gdzieś, co wy chcecie. Przez te wszystkie lata pozwalaliście mu bawić się nami. Zrobił sobie z nas swoich towarzyszy. Mieliśmy polować, ale zapomniał wspomnieć, ze sam jest demonem. Pozwoliliście mu na to, więc dlaczego miałabym wierzyć, że jesteście warci mojego zaufania. 

-To dla twojego dobra. Twojego i pozostałych – wtrącił brunet, stojący tuż obok mnie.

-Chce wrócić do motelu – wbiłam wzrok w swoje stopy i nie reagowałam na żadne słowa Zachariasza, który wciąż się produkował. Nie ufałam mu. Ja nawet nie wiedziałam czy oni naprawdę są aniołami. Owszem, wierzyłam w nie. Ale było to raczej związane z potrzebą wiary w dobro. A z kolei ta dwójka zdawała się odbiegać od norm, które narzucał nam kościół.

Byłam jeszcze dzieckiem, kiedy moi rodzice zmarli. Miałam dziesięć lat. Pamiętam tamten dzień bardzo dobrze. Rano mama zrobiła mi śniadanie, potem ojciec zawiózł do szkoły. Po zajęciach wróciłam szkolnym autobusem. Cisza, która zastała mnie w domu była przenikliwa i przerażająca jednocześnie. Przeczuwałam, że coś się stało. Nawet Hektor, mój pies, nie przybiegł na powitanie. Kiedy przeszłam do salonu oniemiałam i wpadłam w panikę.

 Mama i tata leżeli martwi w salonie. Byłam śmiertelnie przerażona i nic nie rozumiałam. Wtedy w moim domu pojawił się Collins i zabrał mnie twierdząc, że jest przyjacielem rodziny. Kiedy do niego trafiłam, było tam już kilkoro dzieci w moim wieku. Każde z nas zostało same, więc Collins stał się naszym opiekunem. Nie mogę mu zarzucić braku troski - nie był ojcem roku, ale zawsze nas strzegł. Teraz poniekąd wiem, co nim kierowało, jednakże wtedy wydawał się być po prostu zastępczym tatą.

Każdego dnia pokazywał nam jak się bronić. Kazał nam ćwiczyć za domem sztuki walki i posługiwanie się bronią. Nie mogliśmy się mu sprzeciwić, bo za to groziły surowe kary. Byliśmy posłuszni, a on wmawiał nam, że naszych rodziców zabiły demony i robi to, bo chce nam pomóc ich pomścić. Tak. Uczył dzieci życia chęcią zemsty. Dla wielu ta chęć stała się gwoździem do trumny. Kiedy ukończyłam dziewiętnaście lat i poznałam prawdę, wszystko się zmieniło. Zapewne nie sądził, że się od niego odwrócę - byłam jego ulubienicą, co wielu miało mi za złe. Zrobiłam dokładnie to, czego mnie uczył. Odeszłam, a razem ze mną odszedł Noah. Resztę unicestwiał, bo kiełkowało w nich zwątpienie, choć to ja jestem wszystkiemu winna. Ja jestem zdrajczynią. To na mnie poluje i mojej śmierci pragnie. Tylko nieliczni - ci najbardziej naiwni, którzy ufali mu całym sercem – zostali z nim i wykonują jego polecenia.

-Zabiorę cię stąd – Castiel otrząsnął mnie z zamyśleń i dotknął mojego czoła. Już po sekundzie pojawiliśmy się w pokoju, który wynajęłam na czas rozwiązania sprawy. Przypomniałam sobie o przyjacielu i niechętnie na myśl przyszło mi pytanie, gdzie spalić jego ciało? Był łowcą i taki pogrzeb mu się należał.

-Przepraszam za twojego przyjaciela – brunet odwrócił się i już zamierzał zniknął, gdy go zatrzymałam.

-Wciąż nie rozumiem, dlaczego to robicie?

-Zachariasz powiedział. To nasz obowiązek.

-A gdzie byliście, jak zabijał naszych rodziców? – Warknęłam rozżalona.

-Nie możemy ingerować w przeznaczenie, Genevieve.

-Nie wierze w przeznaczenie – szepnęłam.

Do tej pory nie wiem, dlaczego Abaddon nas przygarnął. Stworzył nam dom. Stworzył szkołę. Stworzył imitację azylu. Jednak był demonem. Nie miałam z nimi wiele styczności, ale jednego byłam absolutnie pewna. Każde ich działanie było ukierunkowane na konkretny cel i ja chciałam go poznać. Chciałam zrozumieć, po co się w to bawił i co do tego wszystkie mają anioły. Minęły dwa lata, a ja nadal szukam odpowiedzi. Czasem brakuje mi wiary, ale wtedy przypominam sobie o tym, że to właśnie on zamordował naszych rodziców. On był potworem i bez względu na to ile mu zawdzięczam, zamierzam doprowadzić do jego końca.

*Wiem, Abaddon już pojawił się w jednym z moich opowiadań o SPN, ale uznałam, że jest odpowiednim demonem.

~*~

Trzy pierwsze rozdziały mam napisane. Pisałam je w pierwszej osobie, ale jeśli ankieta wskaże, żebym pisała w trzeciej, to od czwartego rozdziału styl się nieco zmieni :)