Rozdział 9 - Kopalniany skarbnik.

Nie sądziłam, że jeszcze kiedykolwiek przyjdzie mi współpracować z demonem. Miałam ochotę wrzeszczeć i walić głową w mór. Niestety, zacisnęłam zęby i w ciszy przysłuchiwałam się Samowi, który przez telefon rozmawiał ze swoją - ehm - przyjaciółką od siedmiu boleści. Z resztą, nie tylko we mnie się wszystko gotowało. Dean zdawał się być cykającą bombą, która za chwile wybuchnie. Wyglądał, jak gdyby czaił się na telefon brata, aby wyrwać mu go z ręki i potraktować śrutem ze strzelby, którą właśnie czyścił. Bobby z kolei stał na uboczy z rękami skrzyżowanymi na klatce i wpatrywał się jak najmłodszy Winchester kręci się w kółko, tłukąc tej wariatce, że jest nam potrzebna.

Dobrze, sama zaproponowałam pomoc Rubi, ale to i tak nie zmieniało faktu, że miałam ochotę zrobić jej... Krzywdę, mówiąc BARDZO delikatnie. Nawet nie znałam tej demonicy, ale moje doświadczenia z czarnookimi mówiły jasno, że to stworzenia egoistyczne i bez skrupułów, więc tak czy siak, ta cała Rubi liczyć będzie na jakiś zysk.

-Powiedziała, że nam nie pomoże – Sam wcisnął telefon w kieszeń spodni.

-Bo? – Spytałam, choć w zasadzie miałam to gdzieś, a nawet mi ulżyło.

-Bo twierdzi, że Deanowi się to nie spodoba.

-Chociaż raz w czymś się nie myli – prychnął pod nosem.

-Pogadaj z nią na osobności, może jak popatrzy w twoje oczęta, baranie, to się zgodzi – odparł Bobby.

-O czymś jeszcze nie wiem prawda? – Mruknęłam nawet nie chcąc sobie wyobrażać, że Sam mógłby mieć coś więcej wspólnego z demonem.

-Gdybym miał wyliczać, co jest nie tak z moim bratem, to palców rąk i nóg mogłoby mi brakło – fuknął Dean, na co Sam spojrzał na niego dziwnym wyrazem twarzy.

-Pewnie, bo ty jesteś super inteligentny, tak inteligentny, że odsprzedałeś dusze...

-Możecie się zamknąć, pacany – warknął Singer – Sam, jedź do tej wariatki – brawo, nie tylko ja podzielam to zdanie, pomyślałam z przekąsem, a mężczyzna wciąż mówił – i spróbuj ją przekonać. Może jej uda się wyciągnąć jakieś informacje od innych demonów.

Drgnęłam nerwowo, gdy po tych słowach, w mojej głowie rozbrzmiał głos Castiela. Rozejrzałam się, aby mieć pewność, że anioła nie ma tuż obok. Ściągnęłam brwi i próbowałam wyrzucić go z mojego umysły, ale pierzasty był zbyt upierdliwy i wciąż powtarzał „to zły pomysł” w końcu się wściekłam.

-Ucisz się! – Warknęłam, a oczy łowców skierowały się na moją osobę.

-Masz omamy? – Zaśmiał się Dean.

-Nie, ale mam wrażenie, że coś idiotycznego zaprząta mi głowę! – Odparłam, akcentując każde słowo.

-Gen to zły pomysł. Rubi jest demonem i nie znacie jej prawdziwych zamiarów – mówił Cass.

-Za to ty pewnie znasz – pomyślałam ironicznie, ale anioł już się nie odezwał.

Wzięłam głębszy wdech i usiadłam przy stoliku. Pochyliłam się nad notatkami, które zebraliśmy i powoli zaczęłam je analizować. Próbowałam się skupić, ale wciąż wracała do mnie myśl, że mój ojciec nie był zwyczajnym łowcą. Pozbawili go łaski, czyli powiedzmy anielskiego turbodoładowana. Jego moce były uśpione, ale wciąż był aniołem. Ba! Był ich generałem, więc to wyjaśniałoby, dlaczego Zachariaszowi tak na mnie zależy. Może chciał kogoś takiego jak ja, po swojej stronie? Może nie chciał ryzykować? No, a co z Abaddonem? Wiedział o tym? Właśnie, dlatego mnie wybrał?

Pytań było tak wiele, a niestety nie mogłam otrzymać żadnej odpowiedzi. Mogłam jedynie robić to, co potrafię najlepiej. Polować. W tej chwili nie potrafiłam skupić się na sprawie Abaddona i jego szkoły łowców. Wiedziałam tylko, że potrzebował nas – swojej elity – do jakiś specjalnych celów. Musiałam się dowiedzieć, czego od nas oczekiwał, ale uznałam, że ten weekend mogę poświecić na coś bardziej pożytecznego. Odsunęłam notatki na bok i sięgnęłam po najświeższą gazetę. Przekartkowałam kilka stron i dopiero w połowie dziennika, dostrzegłam interesujący temat.

„Skarbnik z kopalni*”

Ściągnęłam brwi i sunęłam palcem linijka po linijce, wczytując się w tekst wiadomości.

Wczorajszego wieczora w jednej z kopalń umieszczonych w Wirginii, doszło do potężnego wstrząsu. Zginęło dwóch górników, pozostały oddział został w porę wyprowadzony. Jeden z mężczyzn, którym udało się przeżyć, wspomina o starszym mężczyźnie z brodą, który szyderczo uśmiechał się i szeptał coś niezrozumiale, tuż przed tragedią. Kopalniany skarbnik znów dał o sobie znać, tym razem więżąc w podziemiach dusze dwóch górników.

Skarbnik. Coś mi świtało, jednak nigdy nie miałam z tym demonem do czynienia. Był demonem, tyle wiedziałam, ale jeśli o całą resztę chodzi, musiałam się dokształcić.

-Wyjeżdżam na weekend – zakomunikowałam zwijając gazetę i sięgając po torbę przewieszoną przez krzesło.

-Że, co? Teraz? – Singer zmarszczył brwi.

-Znalazłam robie, Sam i tak nie wróci w ciągu dwóch dni, a ja mam dość Abaddona i tych cholernych... – Urwałam w porę gryząc się w język – demonów.

-Też chętnie zapoluje na coś porządnego – odezwał się ochoczo Dean.

W sumie jakoś nie potrafiłam sobie wyobrazić naszą współpracę, ale z dwójki Winchesterów, to właśnie z nim dogadywałam się najlepiej. Sam wciąż był niedostępny.

-Poczekam przy wozie, wezmę tylko parę rzeczy – powiedziałam i wyszłam z domu.

Wiedziałam, że Dean poniekąd chce mieć mnie na oku, ale nie przeszkadzało mi to. Miewał głupie pomysły, ale w gruncie rzeczy to świetny łowca, więc taka pomoc na pewno mi się przy da.

Falls Church, Virginia

Zameldowaliśmy się w niewielkim motelu w centrum miasta. Niewielki budynek zachęcał wyglądem, który przywodził na myśl starą chatę. Lubiłam takie klimaty, bo zawsze kojarzyły mi się z rodzinnymi stronami mamy, gdzie babcia mieszkała w tradycyjnym wiejskim domku. Od śmierci rodziców nie byłam u babci. Nie miałam pojęcia, co mogłabym jej powiedzieć, za to wiedziałam, że miewa się dobrze... Zważając na fakt, że jej córka i zięć nie żyją, a jedyna wnuczka zniknęła bez śladu.

Ukłucie w sercu było tak nieprzyjemne, że wręcz odebrało mi mowę i nie mogłam odpowiedzieć, Deanowi. Westchnęłam głośno i chwyciłam kluczyk z numerem pięć, i w kierunku tego pokoju ruszyłam. Winchesterowi została czwórka, i najwyraźniej nie tylko ja byłam zmęczona, on również w pośpiechu zniknął za drzwiami pokoju. Położyłam torbę na łóżku i zdjęłam jeansową kurtkę, przewieszając ją na krześle. Przeczesałam włosy palcami i sięgnęłam po gazetę, gdzie w nekrologu wypisano nieżyjących górników. W pierwszej kolejności mieliśmy sprawdzić, czy dziwny skarbnik w rzeczywistości nie był mściwym duchem, który uczepił się któregoś z mężczyzn, dlatego musieliśmy porozmawiać z rodzinami ofiar.

Pojechałam do żony Stevena Carlsona, zaś Dean do rodziców Bena O’donella.

Steven mieszkał nieopodal kopalni, dlatego uznałam, że po rozmowie pojadę do sztygara dowiedzieć się, do czego tak naprawdę doszło tego dnia. Jednak na początek, coś, czego wprost nienawidziłam. Otworzyła mi drobna, niewysoka bruneta. Jej podpuchnięte od płaczu oczy od razu zdradzały, kim jest. Wyjęłam z kieszeni legitymację i przedstawiłam się;

-Nazywam się Claire Williams, badam sprawę wypadku w kopalni.

-Proszę wejść – odsunęła się od drzwi i mnie przepuściła.

-Chciałabym wiedzieć, czy w tej kopalni często dochodziło do podobnych zdarzeń.

-O tak! Powtarzaliśmy wielokrotnie, że tam jest niebezpiecznie, ale nikt nas nie słuchał! Dyrektor powtarzał, że mamy zająć się pracą. Mój mąż zjeżdżał na dół, ja pracowałam w biurach. Po tym, co się stało, już nigdy nie wrócę do tego miejsca.

-A, czy pani mąż wspominał o czymś dziwnym? Może światła gasły...

-Tam wiecznie coś nie działało. Jednego razu nie z trudem wrócili na powierzchnie, bo wina się zepsuła. Innym, wszystkie światła zgasły i w takich ciemnościach nie mogli znaleźć odpowiedniego korytarza.

-Nie orientuje się pani, czy kopalnia jest obecnie zamknięta?

-Z tego, co wiem to tak, ale tylko korytarz, gdzie doszło do wstrząsu – odparła wzruszając ramionami.

-Dziękuje pani, do widzenia.

Tak, mój plan był durny i w zasadzie chyba pierwszy raz wpadłam na tak głupi pomysł. Cóż, kto nie ryzykuje ten nie ma. Ruszyłam do taksówki, która wciąż na mnie czekała. Poprosiłam kierowcę, aby zawiózł mnie pod kopalnie. W smsie poinformowałam Deana, dokąd się wybieram, a potem po prostu przeszłam przez bramę, udając się do szybu kopalnianego. Ochroniarzy nie trzeba było specjalnie zbywać – wystarczyła odznaka FBI. Potem przeszłam przez plac i w końcu dotarłam do miejsca, gdzie jest winda. Musiałam zerwać plombę, a potem pomęczyć się chwile przy kłódce, ale w końcu udało mi się i weszłam do ciasnej klatki. Nacisnęłam zielony przycisk i zjechałam w dół. Na hakach wisiały kaski z lampkami, więc chwyciłam jeden i go ubrałam. Pewnie nie wyglądałam zbyt powabnie, ale wolałam mieć przy sobie coś, co chociaż odrobinę mi pomoże.

Powiedziałam wcześniej, że to nie jest jeden z moich błyskotliwych pomysłów? Podtrzymuje tą wersje. Mrok był wszechogarniający, a dziwne uczucie niepokoju wzrastało we mnie wraz z każdym krokiem. Lampka na kasku rzucała blady blask, który nijak się miał do ponurego i przygnębiającego otoczenia. Wszędzie walały się rozpadnięte fragmenty ścian, co jakiś czas dochodziło do delikatnych wstrząsów, a duszące powietrze nie pozwalało logicznie myśleć. Naprawdę po czymś takim łatwo jest powiedzieć, że zawód górnika, to najtrudniejszy zawód świata... Choć nie, wciąż to łowcy mają najbardziej przerąbane.

Kaszlnęłam próbując zaczerpnąć powietrza, ale wokół mnie unosiły się jedynie obłoki kurzu. Nie chciałam niczego dotykać, bo wiedziałam, że wschodnia ściana może lada moment runąć, przysypując mnie na wieki. Nie powiem, po co w ogóle tu weszłam. I tak nie wiedziałam, czego szukać, a myśl o tym, że to miejsce zebrało takie żniwo, zaczynała mi ciążyć. Pospiesznie wróciłam do wyjścia. Winda zdawała się na mnie czekać, więc czym prędzej zamknęłam za sobą kratę i nacisnęłam przycisk. Już po chwili wróciłam na powierzchnie i wręcz zachłysnęłam się powietrzem.

Oparłam się o ścianę budynku i rozejrzałam się. Kopalnia nie należała do najbogatszych i widać było, że oszczędzali na niemal wszystkim. Ochrona też nie wysilała się zanadto. Może jednak te wszystkie zgony, to zwykły niedopatrzenie zarządu? Ale z drugiej strony było zbyt wiele niedomówień, aby nie miało to związku ze światem nadprzyrodzonym.

W pewnej chwili w mojej torebce rozbrzmiał dźwięk dzwonka. Sięgnęłam po komórkę i nacisnęłam zieloną słuchawkę.

-Zwariowałaś?! – Usłyszałam wrzask Deana, co kompletnie zbiło mnie z tropu.

-Ale, o co chodzi?

-Nie mogłem się do ciebie dzwonić – warknął.

-Wiesz, trudno żebym miała zasięg pod ziemią – odparłam kpiąco.

-Co to w ogóle miało być? Sama schodzisz pod ziemie, gdzie zginęło multum ludzi. Ty nawet w życiu kopalni na oczy nie widziałaś! Wystarczyło źle postawić stopę!

-Dean wyluzuj, już wracam do motelu – uspokoił go. Zdziwiłam się, jego ehm troską.

-I gadaj do takiej – mruknął pod nosem, poczym dodał – znalazłem powiązanie między tymi górnikami. Wszyscy w młodości byli członkami drużyny footbolowej. Nie należeli do najbystrzejszych, w dodatku mieli renomę kretynów, co wszystko załatwiają siłą. Później zostali członkiem gangu. Kiedy ich przywódca zginą na przełomie lat dziewięćdziesiątych, trójka baranów doznała nawrócenia.

-Wypada dowiedzieć się, jak zginął ten ich boss. Swoją drogą, skoro byli takimi baranami, to zmarłych, którzy wciąż mieli coś do nich jest na pewno sporo. – Zauważyłam.

-Jak wrócisz pojedziemy na komisariat i dowiemy się co nieco o ich gangu.

Myślałam, że już mu przeszło, ale wciąż patrzył na mnie wilkiem. Chyba nie spodobał mu się mój pomysł ze zwiedzaniem kopalni, ale z drugiej strony nic mi nie jest, więc sprawa powinna być już zamknięta. Westchnęłam, wywracając teatralnie oczami. Zdjęłam szpilki i sięgnęłam po wygodne trampki. Przebrałam buty, a potem z torebki wygrzebałam fałszywą legitymacje FBI. Dean stał w progu i czekał, aż będę gotowa, kiedy kiwnęłam głową otworzył drzwi i przepuścił mnie w progu.

-Mogę ci zadać pytanie? – Odezwałam się, gdy wsiedliśmy do wozu. Spojrzał na mnie oczekująco, więc od razu wykorzystałam okazję.

-Dlaczego współpracowaliście z demonem i dlaczego Sam wciąż to robi, naddatek za twoimi plecami.

-Rubi wmówiła mu, że może nam pomóc z paktem. Twierdziła, że zna sposób. Suka przeciągnęła na swoją stronę Sama, a ten pacan nie ma pojęcia, w co się pakuje.

-Wecie... Kto, jak kto, ale wy i demon?

-Nie chciałem mieć z nią nic wspólnego, ale z drugiej strony naprawdę chciałem żyć. Nawet nie wiesz jak naprawdę wyglądają demony – skrzywił się na samo wspomnienie – Wszystko, co widziałem przed śmiercią skutecznie nakłoniło mnie do wysłuchania Rubi. Gdy trafiłem na dół, Sam uznał, że znajdzie Lilith i ją zabije. Rubi miała mu w tym pomóc.

-Ale Lilith jest silna, chyba nie myśli, że ją znajdzie i po prostu egzorcyzmuje.

-Jest... Zdeterminowany – odparł, wlepiając wzrok w jezdnie.

-Wie, że się na to nie zgadzasz, dlatego potajemnie spotyka się z tą demonicą – podsumowałam.

-Jest coś jeszcze – powiedział, zaciskając dłonie na kierownicy – ona łamie pieczęcie. Gdy złamie je wszystkie, uwolni Lucyfera i dojdzie do Apokalipsy.

Zaniemówiłam. Nie potrafiłam nic z siebie wydusić. Dlaczego anioły mi o tym nie powiedziały!? A może o to im chodzi? Może to jest część ich planu? Chcą mnie, potrzebują... Bo jestem córką ich generała! Ale nie miałam żadnych mocny, więc nijak mogłam im pomóc. Może chodzi o coś zupełnie innego? Może wręcz przeciwnie? Obawiają się, że w jakiś sposób im przeszkodzę? Że przejdę na stronę Abaddona?

-Dlaczego mi pomagacie? Apokalipsa, tym powinniście się zająć – powiedziałam cicho.

-Uważamy, że Abaddon i Lilith wszystko zaplanowali. Chcemy wiedzieć, dlaczego byliście mu potrzebni i jaki macie związek z pieczęciami?

-Abaddon wykorzystał nas do złamania jednej z pieczęci? – zdziwiłam się.

-Nie, tu raczej chodzi o coś innego. Przypuszczamy, że to ma związek z Lucyferem.

-Nic z tego nie rozumie – przyznałam zawstydzona.

-Lufycer jest królem piekieł i właśnie o tą posadę chodzi – wyjaśnił Dean.

-Abaddon chce zdeklasować Lucyfera? Przecież to nie wykonalne – zauważyłam.

-Nie, jeśli będzie wystarczająco silny albo, jeśli zyska sojuszników. On i ta suka tworzą niezły duecik, jak zniszczą Lucyfera inne demony nie odważą się im sprzeciwić.

-Kiedy dowiedzieliście się tego wszystkiego? – Spytałam zdumiona i jednocześnie zażenowana, jak ja mogłam na to nie wpaść?

-Kiedy się pojawiłaś, zaczęliśmy szukać głębiej... – Zrobiłam minę w stylu, nie gadaj, więc szybko sprostował - No dobra, Bobby, to on wysnuł te wnioski, ale nie wiemy czy faktycznie o to w tym wszystkim chodzi. Tak czy siak, zbiegów okoliczności było stanowczo za wiele.

-No, a co z tobą? Jak udało ci się wrócić?

-Tego za cholerę nie mogę rozgryźć – przyznał niechętnie.

Przez moment zamyśliłam się nad tym, jak Winchesterowi udało się zmartwychwstać. Chyba jedyną istotą, która zdołałaby go wyciągnąć z piekła jest anioł... Ale łowcy nie mają pojęcia o ich istnieniu...

-Jesteśmy – zaparkował na tyłach komisariatu.

-Wygląda jak speluna – jęknęłam, gapiąc się w wymalowany grafitim budynek i walające się dookoła papiery, a także puszki po alkoholu.

Weszliśmy do komisariatu i już od progu przywitał nas nieprzyjemny zapach cygar. To miejsce wybitnie kojarzy się z tandetnymi posterunkami, które pokazywane są w filmach z lat osiemdziesiątych. Podeszliśmy do jednego z policjantów i poprosiliśmy o rozmowę z przełożonym. Po kilku minutach oczekiwania, w końcu zostaliśmy zaproszeni do biura komendanta. Łysiejący mężczyzna siedział przed biurkiem i przeglądał notatki. Wyjęliśmy legitymacje i dopiero wtedy nieco się ożywił.

-W, czym mogę pomóc?

-Potrzebujemy kartotek z roku 1994. Chodzi nam o śmierć Donalda Gardena – powiedział Dean.

-Dlaczego się tym interesujecie? Sprawa jest zamknięta.

-Sprawca znaleziony? – Spytałam.

-Właściwie to nie... Po prostu sprawa jest przedawniona – wzruszył ramionami.

-Więc my, powiedzmy pracujemy w archiwum x, i potrzebujemy tych dokumentów – powiedział Winchester.

 -Skoro tak... – Wyszedł z biura, a gdy wrócił w ręce trzymał stos materiałów dowodowych.

-Dziękujemy, możemy je zabrać?

-Proszę je tylko zwrócić do jutra – upomniał, po czym zajął się swoją pracą.

W motelu każde nas zajęło się swoją robotą. Musieliśmy się spieszyć, bo po weekendzie Sam miał wrócić do Bobbyego, a zebranych materiałów było naprawdę sporo, ale z drugiej strony przynajmniej wiedzieliśmy, czego szukać. Zależało nam na zeznaniach świadków, a także ekspertyzie z miejsca zdarzenia i poznanie przyczyny śmierci mężczyzny.

-Cała piątka spotkała się tego dnia i podobno doszło do kłótni – cisze przerwał Dean, który siedząc przy stole przeglądał jedną z teczek.

-Jak to piątka? – Ściągnęłam brwi, oczekując aż chłopak mi odpowie.

-Trójka naszych górników, ich szef i jeszcze jeden koleżka, Timothy Dowson.

-Więc to coś na pewno po niego wróci.

*Skarbnik z kopalni to wśród górników na Śląsku znana postać. Często tuż przed tragedia górnicy widują osoby, które zginęły w owej kopalni lub po prostu cień postaci.

~*~

Niespodzianek ciąg dalszy ;)

Dowiedzieliście się już, o co chodzi Abaddonowi i Lilith.

Abaddon chce władzy nad piekłem i zapewne powoli zaczynacie domyślać się, po co mu byli łowcy.

Zamiary Zachariasza wciąż są tajemnicą, ale możecie być pewni, że jeśli o niego chodzi, to nie może być nic dobrego.

Winchesterowie niebawem poznają naszego skrzydlatego przyjaciela, więc bądźcie cierpliwi :)

A Skarbnik jak się Wam podoba? Wpadłam na ten pomysł, gdy mama wspomniała mi o Skarbniku, który niegdyś, (gdy mój ojciec jeszcze pracował na dole) namiętnie ukazywał się górnikom w naszej miejscowej kopalni. Jest to żadna postać, więc uznałam, że możecie być zaciekawione :)